Айни замон оромӣ ва амнияти ҳар як кишвар аз масъалаҳои ҳассос ва асосӣ ба шумор шумор рафта, таъмини оромӣ ва ваҳдати милли вазифаи ҳар яки мо мебошад. Вале мутаассифона, чи гунае, ки ба ҳама маълум аст, гурӯҳҳои ифротӣ ва террористӣ бо истифодаи таблиғоти бардурӯғ, кӯшиш мекунанд ҷавонону наврасонро ба роҳи нодуруст баранд.

Дар ҷаҳони муосир яке аз хатарҳои ҷиддӣ ба амнияту оромии кишварҳо — терроризм ва экстремизм мебошад. Гурӯҳҳои ифротӣ мекӯшанд, ки тавассути интернет ва шабакаҳои иҷтимоӣ ҷавононро бо шиорҳои бардурӯғ ба доми худ кашанд. Онҳо ваъда медиҳанд, ки гӯё «ҳаёти беҳтар», «озодӣ» ё «ҷиҳод» меоранд, аммо дар асл ба марг, вайроншавӣ ва нобудшавии халқу миллат меоранд.

Санаи 26 августи соли равон аз ҷониби гурӯҳи кории мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии ноҳия бо сокинони маҳаллаи мазкур роҷеъ ба масъалаи зарурияти машғул шудан ба шуғли пурмаҳсул дар заминаи имконият ва имтиёзҳо барои рушди корҳои хонагӣ ва ҳунарҳои мардумӣ, ҷалби ҷавонон ба хизмати ҳарбӣ, огоҳонидани мардум, алалхусус ҷавонон аз макру найранг ва роҳҳои ҷалби ҷавонон ба ҳизбу ҳаракатҳои иртиҷоӣ ва террористиву экстремистӣ, пешгирӣ аз таълимоти нодуруст ва ғайрирасмии динию мазҳабӣ, пешгир